Аэлита, 33 - 10 октября 2013 23:36

Ведаеце, я ужо шамат часу нiчогае не пiсала i наогул не размауляла па-беларуску. Гэта такое дзiунае адчуванне, быццам упершыню вучышся плаваць i не хапае глытка паветра. Але паступова розум вяртаецца, словы успамiнаюцца. Нават можна думаць не па-расейску, пераклад непатрэбны. Цiкава. I не так ужо складана :) Мова ж прыгожая насамрэч (не памятаю, як правiльна пiшацца гэтае слова). Але я неяк яе зауседы пазбягала. З беларускай лiтаратуры нават i узгадаць нiчога не магу, каб аж за душу. Бахарэвiч, Быкау, Генiюш, Багдановiч..не, усе не тое. Я хацела б, каб мае дзецi ведалi мову, а магчыма i размаулялi. Па-расейску яно ж прасцей. Зараз пiшу i разумею, што слоунiкавага запасу не хапае. Практыкi мала, дакладней зусiм няма.

Нада мной дзейснiцца гвалт. У сэнсе на паверсе вышэй. Гэта страшэнна, чуць дзiкую лаянку, крыкi, плач, стогны. Не упершыню.А вы кажаце замуж. Балюча. I самотна. Нiбы зверы агаладалыя ды лютыя.

ЛП игнорит у нескладовае. Дискриминация по какому там признаку.

• 
• 
•